Nadat de tekst van je boek klaar is en de illustraties gemaakt zijn, denk je dat je er bent. De lay-out was netjes opgemaakt en de pdf-bestanden waren naar de drukker gestuurd voor een proefboekje. Dat zag er prima uit. Kat in het bakkie zou je denken. Geen probleem om een aantal exemplaren af te laten drukken. Niets was echter minder waar. Offset drukwerk vereist blijkbaar toch wat meer aandacht dan ik voor mogelijk had gehouden. Ineens moest ik mij gaan verdiepen in pdf-formaten, lettertypes die ingesloten moesten worden en vooral de magische woorden CMYK en ICC.
CMYK kende ik van mijn laserprinter thuis. Het zijn de kleuren Cyaan (C), Magenta (M), Geel (Y) en Zwart (K). Met deze vier basiskleuren kun je alle andere kleuren mengen. In de laserprinter zitten vier van deze toners. Tot zover niets nieuws.
Een printer zoekt zelf wel uit hoe de kleuren afgedrukt worden, maar voor offsetprinters luistert het vrij nauw. Je moet precies aangeven hoeveel van elke kleur gebruikt moet worden. De illustrator van mijn boek wist dit en kon de omslag opslaan in CMYK. De software die ik zelf gebruikte voor het boekblok kon dat echter niet goed. Gevolg was dat mijn boekblok werd afgekeurd.
Nadat dit was opgelost was ik er nog niet, want er kwamen ook nog ICC profielen om de hoek kijken. Standaarden opgesteld door het International Color Consortium. ICC Kleurprofielen zorgen voor een uniform drukresultaat op verschillende soorten papier. Het ene papier neemt ook meer inkt op dan het andere papier.
Dit hele gedoe werd voor mij een lesje kleurenleer over complementaire kleuren, installeren van profielen en het aanleveren van bestanden in de hoop dat deze geaccepteerd zouden worden en ze het groene licht zouden geven.
Corina heeft mij geduldig aangehoord als ik ’s avonds in bed nog lag te raaskallen over CMYK, RGB en ICC, additieve en subtractieve kleurmodellen en meer van dat soort zaken. Ze sliep al ruim voordat ik was uitverteld. Als je iemand in slaap wilt praten, begin dan maar over kleuren te zeuren…