Hoewel ik nog niet echt met mijn pensioen bezig ben, denk ik er wel af en toe over na. Onderweg naar kantoor mijmerde ik over de lange tijd die ik al op kantoor zit. Af en toe kwamen er wat verhalen naar boven: recente gebeurtenissen of dingen die lang geleden hebben plaatsgevonden. Het was een mix van grappige momenten, maar ook moeilijke tijden die wij met elkaar hebben doorstaan. Veertig jaar is tenslotte een lange tijd waarin veel gebeurd is.
Ik vatte het idee dat het leuk kon zijn om mijn collega’s bij mijn afscheid op mijn pensioendatum een bundeltje met wat verhalen te overhandigen. Het duurt nog wel een paar jaar tot ik met pensioen kan gaan, dus haast had het niet. Dacht ik…
Al die verhalen bleven door mijn hoofd spoken en ik werd er wat onrustig van. Op koningsdag 2023 was iedereen vrij. Terwijl Willem Alexander aan het werk was, ging ik alvast het eerste verhaaltje schrijven. Als ik de komende vijf jaar elk kwartaal iets op papier kon zetten, dan zou ik aan het einde van deze periode een leuk bundeltje hebben. Ringbandje eromheen en ik zou iets hebben om bij mijn afscheidsborrel uit te delen. Het liep echter anders dan ik gedacht had.
Het ene verhaal riep het andere verhaal op en ik bleef schrijven. Tussendoor moest ik ook nog werken, maar ik benutte elk vrij uurtje. Na een week had ik 25.000 woorden op papier staan. Het was een afgerond verhaal met een voorwoord en een dankwoord. Dit zag er best uit als een leuk afgerond geheel.
Met dank aan de moderne tekstverwerkers had ik de tekst in een mum van tijd in een leuke template gegoten en een drukkerij kon voor een klein bedrag twee boekjes maken.
Hè hè, gelukkig, nu is het wachten op het drukwerk, maar mijn verhalen staan op papier. Ik ben in ieder geval van die onrust af. Zou dat zo blijven?